Hoe ik mijzelf kwijtraakte!

Ik ben Esra en was 14 jaar toen mijn ouders gingen scheiden. En dat ging niet zonder slag of stoot. Ik neem je mee in alles wat me van die tijd en de tijd erna is bijgebleven. En ik kan je vertellen; dat was geen pretje.

Zo ook hoe ik mijzelf kwijt raakte zonder dat iemand het door had.

Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen is de scheiding van mijn ouders een vechtscheiding geworden, hier begon voor mij ook het stuk dat ik mijzelf verloor.

3e jaar middelbare school, ik zat midden in de scheiding van mijn ouders en had net te horen gekregen dat ik dit schaatsseizoen kon afmaken en dat het daarna ophield.

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte, schaatsen was mijn thuis, mijn wereld maar vooral mijn uitlaatklep. Ik kon hier echt mijzelf zijn zonder dat andere een opmerking maakte over hoe ik eruit zag en vroegen waarom ik nooit tijd had.

Middelbare school was voor mij geen fijne periode, ik kwam zelf uit een boerendorp en ging naar een school in een redelijk beschaafd dorp. Ik viel al snel buiten het bootje omdat ik niet zo beschaafd was, niet aan hockey of golf deed en geen rijke ouders had. Hierdoor voelde ik mij vaak buiten gesloten en anders als de rest.

Ik had geen dure kleren, geen scooter en geen auto. Het enige wat ik voor mijn gevoel nog had op dat moment waren mijn paar schaatsen en mijn fiets.

Door dat ik niet in de groep viel op school ging ik mij steeds meer afsluiten van de buitenwereld, ik ging s' ochtends naar school, als ik al naar school ging want vaak spijbelde ik om maar niet gepest te worden door andere. Na school door naar de ijsbaan om voor mijzelf te trainen en dan rond 4 uur weer naar huis eten, douche en naar bed. Tenzij het vrijdag was dan was ik tot 11 uur s' avonds op de ijsbaan te vinden met een groep ijshockeyers waar ik mee omging op het ijs.

Als ik een tussen uur had op school zat ik vaak in mijn eentje op een bankje muziek te luisteren of in de bibliotheek op school muziek te luisteren. Terwijl mijn klasgenootjes vaak in de tussen uren te vinden waren in het rokershok of bij de winkel om eten te halen.

Ik bleef einde van het 3e schooljaar zitten, wat verassend! Iedereen had dit zien aankomen. Door de scheiding van mijn ouders en het stoppen met schaatsen kon ik mijn focus niet meer op school leggen waardoor ik steeds slechter ging op school.

Gelukkig kon ik op vrijdag vanuit school gelijk door naar de ijsbaan tot s' avonds laat, hier waren dan ook de ijshockeyers waar ik mee omging. Die groep was voor mij op dat moment het enigste waar ik echt mijzelf kon zijn, we hadden dezelfde hobby. Alleen deed ik kunstschaatsen en hun ijshockey maar het was altijd gezellig en dat werd dan ook mijn nieuwe uitlaatklep waar ik echt tot rust kwam en even niet aan thuis hoefde te denken of er over moest praten. Voor mijn gevoel waren de ijshockeyers de enigste die mij wel accepteerde zoals ik was.

Het 3e school jaar voor de 2e keer doen, daar zat ik dus echt niet op te wachtten maar het moest maar. Gelukkig kon ik in deze klas iets beter mijn draai vinden en had ik hier wel 1 hele goede vriendin waar ik nog steeds onwijs goed mee bevriend ben. Ik vond mijzelf weer iets meer terug en ging weer met iets meer plezier naar school.

Ik heb toen ook mijn 3e en 4e schooljaar afgemaakt en mijn diploma gehaald.

Na de middelbare school ging ik naar het ROC om de opleiding Toezicht en Veiligheid te doen, maar voor mijn gevoel werd de scheiding van mijn ouders steeds erger en ook deed ik op deze school niet onwijs goed mijn best. Thuis ging ik mijn ouders tegen elkaar uit spelen, want alles wat van de een niet mocht deed ik dan bij de ander want daar mocht het vaak wel.

Het enige waar mijn ouders het allebei niet mee eens waren, waren drank en drugs. Roken konden zij me niet verbieden want dat deed ik al.

Als puber zijnde is er niks leuker dan wanneer je ouders in scheiding liggen om dingen te doen waar hun het niet mee eens zijn en dat is dus ook wat ik deed.

Ik bleef bij mijn toenmalige beste vriendin slapen want ik had vakantie van school, een goede vriend van haar belde of ze naar de winkel kwam en of hij dan een knuffel mocht. Ik was bijdehand en riep gelijk “ik geef je wel een knuffel”, ik wist mijn god niet wie hij was.

Het enige wat ik nu wel weet is dat ik op dat moment de aandacht en liefde van mijn ouders miste en deze dus wel van een ander kon gebruiken. Van het een kwam het ander, we zagen elkaar vaker en ik nam ook vaak mijn jongste broertje mee op sleeptouw zodat hij niet bij een van mijn ouders hoefde te zitten.

Ik vond zijn aandacht en liefde fijn maar omdat ik bang was dat kwijt te raken ging ik steeds meer make-up op doen en andere kleding aan doen, ik deed me heel anders voor als dat ik eigenlijk was. Als ik nu terug kijk leek ik wel een mislukte barbie.

Maar ik deed er alles aan om die aandacht en liefde te kunnen voelen. Ik verloor mijzelf weer, dit keer niet op school maar in een jongen. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was als ik mijzelf was, hij zou mij dan stom en saai vinden dat is wat er in mijn hoofd om ging.

Het ging zover dat ik niet meer wist wie ik zelf eigenlijk was, ik wist wel hoe ik er uit zag maar dat was niet wie ik eigenlijk echt was. Ik had geen idee meer wie ik was!

Nu bijna 7 jaar later heb ik nog steeds moeite met het houden van mijzelf.

Maar wat ik wel ben gaan inzien de afgelopen weken is wie ik nou eigenlijk ben en waar ik wil staan in het leven. Ik heb een aantal weken terug een foto van mijzelf gezien dat ik voor het eerst dacht WAUW!!! Wat ben ik eigenlijk een zelfverzekerde knappe vrouw geworden. Te gelijke tijd schrok ik onwijs van die gedachte omdat ik niet goed wist hoe hier mee om te gaan.

Als ik nu terug kijk ben ik eigenlijk vanaf het moment dat de scheiding een vechtscheiding werd en het stoppen met schaatsen tot augustus 2020 mezelf groten deels kwijt geweest. Ik had wel momenten zoals op de ijsbaan dat ik wel even mijzelf kon zijn maar vaak wist ik niet wie ik was, wat ik wilde worden en liet ik mij meeslepen door wat ik dacht dat mensen van mij verwachtten.

Wat ik je wil vertellen met dit verhaal?

Iedereen heeft in zijn leven een moment of meerdere momenten dat hij of zij zichzelf tijdelijk even kwijt is, dat je even niet meer weet wie je nou eigenlijk bent of wat je nou eigenlijk wilt worden.

Maar zet je schouders eronder en verander niet voor een ander, jij bent goed zoals je bent!

Jij mag er zijn of je nou klein, groot, dik of dun bent of er helemaal tussen in zit het maakt niet uit!

Weet dat jij het waard bent en dat jij er mag zijn!