2e keer zwanger deel 2!

Ik ben Esra en was 14 jaar toen mijn ouders gingen scheiden. En dat ging niet zonder slag of stoot. Ik neem je mee in alles wat me van die tijd en de tijd erna is bijgebleven. En ik kan je vertellen; dat was geen pretje. Zo ook mijn 2e zwangerschap..

In deel 1 van mijn 2e zwangerschap schreef ik over hoe ik erachter kwam dat ik voor de 2e keer zwanger was, hoe mijn beide ouders hier op reageerde en over hoe mijn ex en zijn familie reageerde op het feit dat dit voor hun geheim gehouden was. Nu deel 2!

Ik was samen met mijn kadomoeder naar het gesprek geweest om aan te geven dat ik mijn zoontje terug wilde, wat ik echter niet wist is dat door alles wat ik maar mede mijn moeder aan de instanties had verteld het echt nog wel een tijd zou duren voordat ik mijn kindje terug zou krijgen.

In de periode dat ik zwanger was van mijn 2e kindje heb ik aangegeven bij de instantie waar ik onderliep, dat mijn ex de vader van beide kinderen vuurwapen gevaarlijke vrienden had en dat hij mij ook al een keer bedreigd had om een vuurwerk bom naar binnen te gooien omdat hij op dat moment ons oudste zoontje tijdelijk niet mocht/kon zien van mijn moeder.

Mede door dat ik dit had aangegeven bij de instantie en omdat mijn leefsituatie op dat moment niet heel stabiel was voor een eventuele terugplaatsing, werd jeugdzorg ingeschakeld. Ik kreeg meerdere gesprekken met de gemeente, jeugdzorg en Parlan.

Er werden afspraken gemaakt en ik moest mijn leven op de rit krijgen.

Als 20 jarige met een kindje van 1,5 en een kindje die je niet mag zien is dit best lastig, ik probeerde wel om mijn best te doen maar had door de scheiding met mijn ouders een negatieve ervaring met jeugdzorg en dat soort instanties. Door mijn negatieve ervaringen van vroeger, was ik het eigenlijk vanaf begin al nergens mee eens, de regels van jeugdzorg wilde ik niet want ik kon het allemaal zelf wel. Het waren toch mijn kinderen en niet die van jeugdzorg.

Tot ik een gesprek had in het appartement van mijn vader waar ik toen woonden, mijn jeugdzorg begeleider gaf aan dat het misschien beter was om niet mijn zoontje terug te plaatsen maar om de oudste ook uit huis te laten plaatsen. Vanaf toen is er bij mij een knop om gegaan en ben ik gaan vechten voor mijn kinderen.

Ondertussen was door de rechtbank besloten dat ik onder OTS (ondertoezichtstelling) kwam te staan en ik alles moest overleggen met de begeleidster van jeugdzorg.

6 maanden na dat mijn jongste zoontje was geboren mocht ik hem eindelijk zien, er waren namelijk door mijn uitspraken over vader eerst een aantal onderzoeken nodig voor ik hem mocht zien.

Eerst was de omgang bij Parlan in hoorn, hier kwam ik dan heen en pleegmoeder kwam hier dan ook heen met mijn zoontje. Na een aantal keer omgang mocht ik op bezoek komen bij pleegmoeder, aan het begin vond ik dit erg raar omdat het mijn kindje was die ik opzocht maar hij woonde bij pleegmoeder.

De omgang was vaak alleen pleegmoeder, ik en mijn zoontje. Mijn ex, de vader van de kinderen hield zich bezig met zijn eigen leven en toonde niet veel interesse naar de kinderen.

Hij twijfelde ook of de jongste wel van hem was gezien wij al een tijd uit elkaar waren, dit begreep ik ergens wel en gaf aan dat hij een DNA test kon laten doen mits hij dit zelf wilde.

Een aantal weken na dat ik dit had aangegeven is vader meegegaan naar pleegmoeder en hebben we de DNA test bij ons zoontje afgenomen, na 2 of 3 weken weet je de uitslag dan en hieruit bleek zoals ik eerder al bij vader had aangegeven dat het inderdaad zijn zoontje was.

Helaas veranderde dit voor de omgang niks, vader ging nog steeds niet mee naar de omgang en moest alles zelf doen. De omgang met ons zoontje ging voor mij gewoon verder en inmiddels had ik ook een eigen woning toegewezen gekregen waar ik kon gaan wonen.

1 Juni 2017 kreeg ik de sleutels van mijn woning en vanaf toen is alles in een snel trein gegaan, ik mocht mijn zoontje mee naar huis tijdens de omgang, hij mocht blijven slapen en toen begin september 2017 kreeg ik bericht dat mijn jongste weer volledig bij mij en zijn broertje zou komen wonen. Wat was ik blij, wel vond ik het moeilijk om hem weg te halen bij pleegmoeder maar hij hoorde bij mij.

De maanden daarna heb ik nog veel begeleiding gehad met mijn zoontjes, met de omgang met vader maar ook voor mij zelf hoe ik op dingen kon reageren en hoe mijn opvoeding er uit zou komen te zien.

18 oktober 2018 na bijna 2 jaar OTS, kreeg ik een mailtje van mijn begeleider “wellicht is het dan ook leuk om te laten weten dat er vanmorgen een volmondige JA is gekomen op het niet verlengen van de ondertoezichtstelling”. Ik geloof dat ik nog nooit zo opgelucht en blij was.

Helaas door de omstandigheden waar vader in zat, had ik ook samen met mijn OTS begeleider en mijn advocaten dat het beter was al ik het ouderlijkgezag alleen zou dragen over onze kinderen, dit was voor mij de laatste rechtszaak die ik had omtrent de kinderen.