top of page

Vervreemd van mijn ouders

Ik ben Esra en was 14 jaar toen mijn ouders gingen scheiden. En dat ging niet zonder slag of stoot. Ik neem je mee in alles wat me van die tijd en de tijd erna is bijgebleven. En ik kan je vertellen; dat was geen pretje.

Zo vervreemde ik van mijn vader en eigenlijk daardoor ook van mijn moeder..


Ik kan me alle leuke momentjes die ik, als klein meisje, samen met mijn vader had nog goed herinneren. Mijn vader zit bij de vrijwillige brandweer, als hij dan thuis was en zijn pieper ging af was ik vaak de eerste die alles voor hem klaarzette. Zo trok hij altijd zijn sloffen aan en rende naar de deur en sprong in de auto naar de brandweerpost om te vertrekken naar de melding.

Vanaf het moment dat ik wist hoe internet werkte zocht ik op P2000 de melding op, en als deze een beetje in de buurt was sprong ik op mijn fiets en fietste zo hard als ik kon naar de melding. Ik wilde zien hoe mijn papa de brandweerheld de brand bluste of hielp bij een ongeval.


Maar ook met schaatsen of school, ik vond het heel fijn als mijn vader dan met me mee ging. Helaas veranderde er veel toen mijn ouders besloten om te gaan scheiden.


Toen ze net uit elkaar waren zagen we mijn vader steeds minder, vaak was ik hier verdrietig over en zei ik dat ik graag naar mijn vader wilde . Mijn moeder hield mij dan tegen, want: “door de weeks hoorde ik bij haar en niet bij mijn vader.”


Niet veel later mochten we alleen de woensdag avond en om het weekend naar mijn vader. Mijn vader woonde 3 straten achter ons dus wij konden hier lopend heen. Ik besloot heel geregeld om toch mijn vader even een knuffel te gaan geven, tot grote frustratie van mijn moeder. Als ze daar achter kwam kreeg ik gelijk een week straf of kreeg ik niet het speelgoed wat ze me beloofd had. En zo bedacht ik zelf steeds meer smoesjes en excuses om toch even naar mijn vader te kunnen. Eigenlijk best raar he, dat ik tegen mijn moeder moest liegen omdat ik graag mijn vader wilde zien.

Vaak zei ik dan ook niet dat ik naar mijn vader ging maar dat ik naar de supermarkt moest, onderweg kwam ik dan langs mijn vaders huis en dan zei ik altijd dat ik hem toevallig tegen kwam of dat ik toevallig een vriendin tegen kwam en hier nog even mee aan het spelen was.


Soms ontplofte de boel. Als ik bijvoorbeeld in het weekend stiekem naar mijn vader ging belde mijn moeder de politie en gaf zij aan dat mijn vader ons ontvoerd had en ons niet terug wilde geven. Wij werden ondertussen zo vaak door de politie terug gebracht naar mijn moeder, dat de politie ook aangaf bij mijn moeder “sorry mevrouw maar wij zijn geen taxi bedrijf”.


Ondertussen bedacht mijn moeder dat we steeds minder vaak naar mijn vader mochten. En ik voelde me steeds ellendiger en wilde niets meer met mijn moeder te maken hebben. Ik woonde wel bij mijn moeder maar kwam daar op den duur alleen nog maar om te slapen, zat veel bij vriendinnen en leerde een jongen kennen. Nam mijn broertje mee op sleeptouw om toch bij elkaar te zijn maar niet bij onze moeder.


En zo zag ik zowel mijn vader als mijn moeder nauwelijks meer, een situatie die heel erg verdrietig was voor mij. Ik kon nergens echt terecht en had niet het gevoel dat ik ergens op terug kon vallen. Ik wist op den duur niets meer van mijn vader, waar hij zich allemaal mee bezig hield en hoe vaak hij nog uitrukte als brandweerman. Alles wat vroeger zo fijn voelde was helemaal weg.

En zo begon mijn zoektocht naar houvast.

bottom of page